Judith is beeldend kunstenaar en docent beeldende vorming. Haar werk is o.m. te bewonderen in Galerie Ei. Judith is een van de drie bedrijvige vrouwen die samen met Bedrijvige Vrouwen de netwerktour ”Kunst in bedrijf‘ op zondag 21 januari 2018 organiseert.
Wat doe je?
Ik ben beeldend kunstenaar en docent beeldende vorming. Naast mijn autonome werk ontwikkel ik kunstprojecten en lessenseries voor het onderwijs, beeldend, maar vaak ook vakoverstijgend.
Waarom ben je gaan ondernemen?
Aanvankelijk werkte ik als docent beeldende vorming alleen in loondienst bij een Kunstencentrum. Als kunstenaar verkocht ik wel eens wat. Toen ik in mijn eigen atelier cursussen ging geven en vaker werk verkocht heb ik me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Het is organisch gegaan, zonder van te voren een businessplan te schrijven. Voor wat ik deed had ik een BTW nummer nodig en daarmee werd ik ondernemer.
Wie is je voorbeeld/rolmodel?
In de kunst zijn er door de jaren heen veel voorbeelden geweest die me hebben geïnspireerd, en ik ontdek nog steeds nieuwe. Niki de Saint Phalle is al die tijd wel een inspirerend voorbeeld gebleven. Dat geldt voor haar kleurrijke beeldende werk, waarmee ze haar plek veroverde in de kunstwereld, die destijds nog vooral een mannenwereld was, maar ook voor haar ondernemerschap als kunstenaar. Zij is enorm productief geweest en heeft uit de opbrengsten van haar eigen werk een prachtige beeldentuin in Italië gecreëerd.
Waar ben je het meeste trots op?
In mijn werk probeer ik sterke, vaak kleurrijke, beelden te scheppen die mensen raken, waar ze vrolijk van worden of zich over verwonderen. Als dat lukt geeft dat een goed gevoel. Met mijn kunstprojecten probeer ik mensen te verbinden, dat kunnen de leerlingen in een school zijn, of buurtbewoners in een community art project. Als je met z’n allen terugkijkt op een geslaagd project ben ik best trots.
Wat was een moeilijk moment?
In de crisisjaren – vanaf 2008, maar eigenlijk pas echt vanaf 2012 – werd er flink bezuinigd in de kunstensector. Daardoor was er minder mogelijk aan kunstprojecten. Subsidies voor kunsteducatie vielen weg en men had simpelweg minder te besteden. Daardoor was de aanschaf van een kunstwerk, of het volgen van een workshop of cursus voor veel mensen niet meer haalbaar. Dat was een dieptepunt voor mij en veel andere kunstenaars. Gelukkig trekt de economie de laatste jaren weer aan.
Wat is je droom? Wat wil je bereiken?
Eigenlijk is mijn droom al uitgekomen, met de kunstenaarspraktijk die ik nu heb. Ik wil graag het werk dat ik doe voortzetten en steeds verder ontwikkelen.
Wat is je motto?
Ik ben eigenlijk niet zo van de motto’s. Maar ik denk dat het belangrijk is dat het echt is wat je doet. Dat je staat voor wat je doet en betekenis in je werk legt. Maar ik realiseer me ook dat dat niet altijd voor iedereen mogelijk is.
